NZ 9: Corona in NZ

Ik dacht een aantal dagen geleden nog dat ik maar 1 Corona update zou hoeven te geven, maar in de afgelopen dagen is Nieuw-Zeeland van een land, waarin we vrij konden reizen veranderd in een land dat in totale lockdown gaat. Maar, beloofd is beloofd, de foto’s en verhalen van de afgelopen week gaan echt nog komen…

Het feit dat ik jullie een Corona update stuur, zal jullie voldoende zeggen: wij zijn nog in Nieuw-Zeeland.

Afgelopen vrijdag was Corona voor ons nog een redelijke ver-van-ons-bed show, al was het wel een gespreksonderwerp bij de reizigers, werd overal aangegeven dat je je handen goed moest wassen en moesten we aantonen dat we al lang genoeg in het land waren. Verder mochten niet alle vliegtuigen meer landen (China en Iran) en moesten mensen, die vanaf 16 maart het land in kwamen, 14 dagen in zelf-isolatie. Maatregelen waar wij geen “last” van hadden en die ons juist een veiliger gevoel gaven.

Ondanks dat hadden we al besloten (je weet maar nooit, wat er kan gebeuren) om eerder terug te gaan naar het Noordereiland.

Op jullie kan dit misschien als naïef overkomen, maar we waren op een eiland, de grenzen waren al deels dicht, er waren “slechts” 28 besmettingen en nog geen overledenen. Dus… alles redelijk goed onder controle. Wij lazen de berichten en kregen berichten van thuis, maar wij konden ons er totaal geen voorstelling van maken.

OK, zaterdag zijn we vroeg vertrokken met nog steeds allerlei plannen voor het Noordereiland. We hadden inmiddels al wel in de gaten dat onze week in de Cook Islands mogelijk niet meer zou doorgaan, dus hadden we de idee om de Tongariro crossing nog een keer te lopen als het mooi weer was. We wisten nu dat we die hike wel aan konden en hadden nu meer tijd te besteden op het Noordereiland.

Toen we onderweg stopten voor een koffie, kwamen we aan de praat met 2 Nieuw-Zeelandse vrouwen en uiteraard was “corona” het onderwerp. Ze kwamen zelf ook van het Noordereiland en waren een weekje weg met de camper. Wij gaven aan dat het best lastig is om aan informatie te komen als je in een onbekend land bent en kregen de tip van de NZ website voor het laatste nieuws, wat op dat moment was dat de Prime Minister een speech zou geven. We kregen een adres en telefoonnummer van 1 van hen voor als we hulp nodig hadden, elkaar een fijne vakantie gewenst en verder gereden.

Onderweg de speech van de Prime Minister gelezen en dat gaf toch al wat onrust bij ons. Het alert level werd per direct 2. Hieronder een uitleg van de eerste 2 alert levels van NZ:

• Alert level 1: Prepare, de ziekte is onder controle: contact tracering, zoveel mogelijk testen, handen goed wassen, grote bijeenkomsten worden afgelast
• Alert level 2: Reduce, de ziekte is onder controle, maar er is een risico op “community transmission”, dus niet-traceerbaar. Dat betekende o.a. thuiswerken als dat kan, ouderen zoveel mogelijk in huis blijven, aangescherpte grensmaatregelen, beperk het reizen

OK, dit betekende wel wat voor ons: beperk het reizen.. Maar, niet erg, we hebben als zoveel gezien, dus we gaan ergens op een camping staan, tot er meer duidelijkheid is en we weten wat we verder kunnen doen. Dit was dus zaterdagmiddag!

Rob en Marlies waren inmiddels al in Picton en zouden voor ons koken, voor we met z’n 4-en zondagochtend op de boot zouden gaan. Hun kinderen wilden dat ze thuis kwamen en hadden een ticket voor hen geboekt voor dinsdag. Enorm veel plezier gehad die middag en avond, veel gelachen, waarbij we wel hadden afgesproken afstand te bewaren van elkaar. Dus geen knuffel bij het weerzien in Picton.

Zondagochtend de boot gepakt en bij aankomst afscheid genomen van Rob en Marlies, die doorreden richting Rotorua (waar de camper ingeleverd moest worden). Aangezien we al erg vroeg op waren die ochtend (5.45!) en een boottocht van 3,5 uur achter de rug hadden, besloten om niet te ver te rijden en een rustige camping op te zoeken voor die middag en nacht.

Zondagochtend ons plan toch weer gewijzigd en besloten om die dag naar Whakatane te rijden en daar op een camping te gaan staan. Het is een uurtje van Rotorua (om de camper in te leveren) en 4 uur van Auckland. Voor NZse begrippen kleine afstanden. Je weet immers maar nooit wat er kan gebeuren, die omgeving scheen ook heel mooi te zijn en we hadden al zoveel moois gezien dus een beetje relaxen op een camping is ook niet verkeerd. En dan konden we daar naar een reisagent gaan, kijken wat de eventuele mogelijkheden waren om nog naar Nederland te gaan. We hadden een vaste plaats, dus beperkten het reizen en konden direct schakelen met iemand over mogelijke vluchten.

Dus “on the road again”... en toen we de zoveelste wegwerkzaamheden passeerde, werd er niet gewerkt maar zat iedereen op z’n mobiel. Dus ik mijn mobiel erbij, naar de Stuff website en toen begreep ik waarom de mobiel even belangrijker was dan het werk. Met onmiddellijke ingang werd het alert level opgeschroefd naar 3 en in 48 uur zou het worden opgeschroefd naar 4:

• Alert level 3: Beperken. Er is een verhoogd risico dat de ziekte niet onder controle kon worden gehouden. Er waren namelijk 2 gevallen van “community transmission”. Dat betekende onder andere: openbare gelegenheden dicht, bepaalde scholen dicht, geen samenkomsten van mensen meer..
• Alert level 4: Elimineren. Het is waarschijnlijk dat de ziekte niet meer onder controle is. Dat betekent: scholen dicht, alle niet-essentiële bedrijven dicht, alleen noodzakelijke reizen, mensen moeten thuis blijven.

Voor ons was het direct duidelijk dat we niet meer naar huis konden. We hadden al zoveel verhalen gehoord van mensen die 10.000 euro moesten betalen, een ticket hadden gekocht dat een uur later werd geannuleerd of die ergens gestrand waren. Naar de supermarkt en in ieder geval zorgen dat we voor een paar dagen eten hebben, hopen dat de camping die we op het oog hadden, nog open was en zou blijven (hoe essentieel is een camping?) en onze camperverhuurder informeren.

Boodschappen gedaan en enigszins in shock naar de camping gereden, waar ze verder nog niet wisten hoe het zou gaan, maar waar we in ieder geval die nacht konden blijven. Dit was dus 2 dagen/48 uur na de eerste speech van de PM! Waar Nederland volgens mij een aantal weken over heeft gedaan, gebeurt in NZ in 2 dagen. Een drastische maatregel, maar zeker begrijpelijk.

Afgelopen nacht dus bijna niet geslapen, want wat gaat er nu verder gebeuren? Hoe lang kunnen we op de camping blijven? Maar.. we hadden een dak boven ons hoofd, we zitten in 1 van de veiligste en beschaafdste landen van de wereld en er rijden hier heel veel campers rond..

Vanmorgen naar de receptie gegaan, maar er werd nog druk getelefoneerd. Wel gaf de receptioniste aan dat we ons geen zorgen hoefden te maken, we niet op straat werden gezet en we anders desnoods mee naar haar konden.. Dus.. ga lekker even wandelen en neem even rust.

Een lange strandwandeling gemaakt (en maar 2 mensen tegen gekomen). We zitten hier namelijk op een camping direct aan het strand (met ironisch genoeg uitzicht op White island, waar een aantal maanden geleden de vulkaanuitbarsting is geweest).

Vanmiddag weer gesproken met de campingmensen en in ieder geval de bevestiging gekregen dat we kunnen blijven tot wanneer het nodig is. En te horen gekregen dat er slechtere plekken zijn om in zelf-isolatie te gaan…

De vermoeidheid begint nu een beetje te komen bij mij, dus ik hou het voor vandaag hierbij. Weet in ieder geval dat we hier veilig zijn (op dit moment 155 besmettingen in heel NZ, nog geen overledenen, een land dat morgen helemaal dicht gaat, waar iedereen thuis moet blijven). We kunnen het nog niet beseffen, er is in de afgelopen 2 dagen zoveel gebeurd en we zijn moe en hebben, net zoals jullie waarschijnlijk, het idee dat we in een film zijn beland.

Morgen probeer ik weer een update te geven en jullie meer te vertellen over onze zelf-isolatie locatie en wat dat betekent (dat weten ze hier namelijk ook nog niet helemaal) en hoe het hier in NZ gaat (en ons vergaat).

Voor nu: welterusten! En voor iedereen: hou je aan de regels en hou je haaks!